ندیده ام گلی و غنچه ای به دامن خویش

چه خیر دیده ام از سیر باغ و گلشن خویش

غبار ماهم و دامان کس نیالودم

زمن چرا همه برچیده اند دامن خویش؟

خیال او چو در آمد به کلبه ام شب تار

زبان شکر گشودم ز بخت روشن خویش

چو دید چشم حسود ستاره بزم مرا

ز جای جستم و بستم به خشم روزن خویش

گران بها نکنم جامه و سبکبارم

که منتی ننهادم ز جامه بر تن خویش

برهنه مهرم و دوزم چو او به دامن چرخ

سجاف ابر زری هر سحر به سوزن خویش

صراحیم که نشستم به بزم غیر و رواست

که سرخوشش کنم از خون سرخ گردن خویش

ز شمع شعر من این عطر عشق نیست شگفت

که شعله یی ست که بر می فروزدم از تن خویش.